Daar zijn we weer!

Joehoe, daar zijn we dan weer!

Allereerst stoetie (Singalees voor dankjewel) voor alle lieve berichtjes, mailtjes en onze eerste brieven en kaartje (ja Miek, adres is zonder nummers) en natuurlijk niet te vergeten de donaties! We zijn nu al bijna een maand in Sri Lanka en we willen voor geen goud naar huis. Als je dit bericht hebt gelezen kun je je natuuuurlijk voorstellen waarom.

Na drie dagen terug te zijn van onze trip met Naomi mochten we alweer aan onze tweede trip beginnen. SVH had een tweedaagse schooltrip georganiseerd! Geluksvogels dat we zijn, deze wordt één keer in de twee jaar gemaakt. Boffen hè!
Donderdagochtend (om 5 uur!) zijn we met twee bussen en 150 kinderen vertrokken richting Kandy. Dat betekent dus met 75 kiddo’s plus staf in een bus. Niet genoeg plaats voor iedereen om te zitten, maar dat geeft allemaal niet. De kinderen staan, hangen, zitten met z’n vieren op een tweepersoonsplek en dansen op muziek die met een geimproviseerd drumstel achterin de bus gemaakt werd. Er worden veel Singalese “potjes-met-vet” gezongen waarbij wij vrolijk mee klappen (en ja Stan, jouw carnavals-knaller is er ook nog door heen gegaan)! In één woord super! Terwijl de reis verder ging lagen de kindertjes te tukken of hingen kotsend uit het raam. Na de lunch die we in de Botanische Tuinen in Kandy hebben genuttigd, zijn we doorgereden naar het oosten. Tussendoor zijn we nog even gestopt om muziek te maken op een of andere parkeerplaats. De kinderen keken echt hun ogen uit naar de hoge bergen, watervallen, apen aan de lantaarnpalen etc. We genoten allemaal met volle teugen en dan vergeet je inderdaad wel eventjes dat al deze kindertjes hun eigen verhaal hebben. Wanneer een van onze kindjes verteld (met handen en voeten) dat voor zijn neus zijn vader door een busongeluk is overleden, word je weer even wakker geschud.
Na een lange reis kwamen we ’s avonds aan in Buttala, waar we onze nacht hebben doorgebracht. De kinderen sliepen in een groot huis van de Oblaten en voor ons was een slaapplaatsje in een guesthouse geregeld. Omdat wij geen tijd bij ons hadden maar we de volgende ochtend wel vroeg opmoesten, zouden we een wakeup-call krijgen om half zeven. Fleur werd (zoals gewoonlijk) vroeg wakker en keek op haar camera waar wel een tijd opstaat. Maarja, dit is nog de Nederlandse tijd. Rekenen dus.. Plus 4 ½ uur,
ok dat is.. Oeps!! Tien voor zeven! We hadden door onze wakeup-call heengeslapen! Wietske wakker gemaakt, snel gedoucht, aangekleed en naar de ontbijtzaal. En toen.. ‘Wiet!! Het is halfzeven!! Niet halfacht!’ Wij terugrennen naar onze kamer. De camera stond nog op zomertijd! Toen nog maar een uurtje in bed gelegen.
Deze dag zijn we door de jungle en via de hele zuidkust weer terug naar huis gereden. In totaal bijna 24 uur in de bus gezeten! Maar het was een onwijs gave trip.
Maar nu even over ons leventje hier in het weeshuis. Zoals alles gaat het hier op zijn Singalees, lekker chill dus. ’s Ochtends gaan de kiddo’s naar school, dus chillen wij een beetje. Boekje lezen, muziek luisteren, naar het strand of onze Engelse lessen voorbereiden. Elke middag zijn we bij de kinderen. Ze vinden het echt fantastisch als je komt, je kunt goed merken dat ze naar aandacht hunkeren. Met de kleintjes knuffelen we veel of ze komen tegen je aankruipen. Ze leren ons een of ander poolspel maar dan met damstenen. En Lin, je ballonen zijn een uitkomst! Ook bij de Engelse les draait het vooral om aandacht geven en als ze een Engels woordje meekrijgen is dat mooi meegenomen. Met De Mazanod sporten we twee keer in de week, wat we ook erg leuk vinden om te doen. Ze maken een goaltje (dat van twee kanten wordt gebruikt) van een hoop stront en een oud t-shirt, geweldig om te zien! Cricket wordt door de kleintjes gespeeld met een houten plankje en steentjes die wij dan voor ze opgooien. Met De Mazanod kun je echt een gesprekje aangaan met handen en voeten en een beetje Engels. Ze proberen meer de macho uit te hangen naar de twee westerse meisjes dan dat ze met je knuffelen.
Voor de Engelse les hebben we schriftjes en pennen gekocht die ze na de les weer moeten inleveren (anders zien we die niet meer terug). Er zijn altijd wel kinderen die fanatiek helpen met schriftjes ophalen en verloren pennen zoeken. Alles wat we in makkelijk Engels tegen ze zeggen wordt begrepen en anders is er altijd wel een jongentje die het voor de rest vertaald. Voordat we de schriftjes weer teruggeven hebben we er sticketjes ingeplakt. Wanneer ze dat zien zijn ze helemaal gelukkig en roepen ze ‘Thank you, thank you!’

En zijn jullie jaloers geworden? Hier gaat dus alles prima maar hoe is het daar in Nederland? Al vast gevroren aan je fietsje? En hebben jullie je schoen al gezet? Wie is er als beste uit de verkiezingen gekomen? Trouwens het is hier ook winter, een graadje of 30!

Liefs,

Biscuit en Flore



Ps.

Lieve Opa,

Sorry dat ik niet op je afscheidsfeestje kon zijn. Ik heb een kaarsje voor je aangestoken en veel aan je gedacht.

Veel liefs Wietske